Seçimi kaybettikten daha sonra hakkında soruşturmalar açılacağını bildiği için kapağı ABD’ye atan eski Brezilya Devlet Lideri Jair Bolsonaro’nun Florida’da bir fastfood restoranda tek başına yemek yerken çekilmiş fotoğrafını gördüm. Bizim Burak Tatari paylaşmış.
Fotoğraftaki Bolsonaro, tavuğunu yedikten daha sonra meskenine gidip, televizyonda maç izleyecek bir adam üzere görünüyor. Ülkesinde önemli yolsuzluklar yapan, hak, hukukla ortası olmayan, seçim sonuçlarını kabul etmeyeceğini söyleyerek ülkede bir iç savaş başlatmaya niyetli biriymiş üzere görünmüyor hiç. Tüyleri döküldü mü bu biçimde olurlar bunlar. Pozisyonlarını kaybettiler mi yanlarında tek bir kişi bile kalmaz.
‘Şimdi bir cesedim’
İtalyan faşist başkan Benito Mussolini, İkinci Dünya Savaşı’nda zafer umutlarının azaldığı Temmuz 1943’te siyasetten uzaklaştırılarak bir otelde hapsedilmişti. Ta ki Alman paraşütçülerin kendisini kurtarmaya geldikleri vakte kadar. Evvel Almanya’ya, akabinde da Kuzey İtalya’daki Lombardiya’ya gdolayılmüştü. Ağzından köpükler saçarak konuşur, komutlar yağdırır, başta komünistler olmak üzere muhaliflerin üzerine vefat mangallarını yollardı. Siyaset dışına itilip büsbütün yetkisiz kaldığı 1945 yılında bir gazeteciye “Yedi yıl evvel enteresan bir insandım. Artık ise bir cesedim” söylemiş olduğini söylerler. Çok değil kısa bir süre daha sonra nitekim “ceset” olacaktır doğal. İtalyan antifaşistlerince öldürülüp bacaklarından asılıp sallandırılacaktır. Tüm güçleri elinden alındığında nitekim “ceset“ üzeredir bunlar.
Ana kuzusu diktatör
Bir Valentine Strasser vardı. Tüm vakit içinderın en genç diktatörüydü bu. 1992’de 25 yaşına girdiği gün, doğum gününde ülkesi Sierre Leone’da iktidarı ele geçirmişti. Çok fakat hayli ilgimi çekmişti. Çok zalimlik yapmış, cok can yakmış bir “çocuk” diktatördü bu. Tam dört yıl sürdü iktidarı. Doğal halk bu kadar genç biri tarafınca yönetilmekten hoşlanmamış olmalı ki bir halk hareketiyle devirdiler. Öteki diktatörlerden daha şanslıydı lakin. Canına kıymadılar. Artık işsiz, arkadaşlarıyla vakit zaman dama oynuyor. Bir vakit içinderın bu zalim diktatörü annesiyle birlikte yaşıyor. Yetkilerini yitirince “gençlik dinamizmi” de sönmüş aşikâr ki.
Şili’nin faşist diktatörü Augusto Pinochet, halktan yükselen baskıların da tesiriyle hayli uzun yıllar sürdürdüğü misyonundan ayrılmak zorunda kalmıştı, emekli fakat tüm yetkileri elinde tutarak doğal. Sivil bir biçimde İngiltere’ye gitti bir orta. Periyodun Başbakanı Margaret Thatcher’in daveti üzerine. Thatcher hayli severdi Pinochet’yi. Lüks sayılacak bir otelin resepsiyon nazaranvlisi, “ben bir faşiste hizmet edemem” deyip otele sokmadı Pinochet’yi. Sorumluluğun değerlisi kıymetsizi yok nitekim de. Hassas bir resepsiyon bakılırsavlisinin o küçücük sorumluluğu bir periyot halkının bahtını etkileyen kararlar veren müthiş bir diktatörün tüm “karizmasını” çizmişti. Pinochet’nin olay karşısında hiçbir şey söyleyemediği yazılmıştı gazetelerde. İktidarlarını yitirince dilsizleşir bunlar. İktidarsız hiç bir şeydirler.
Koltuk gidince dine sardı
Delinin biri başşehir Bangui’de 4 Aralık 1977’de bir stadyumda düzenlediği görkemli bir merasimle kendisini “Orta Afrika İmparatoru” ilan etmişti. Son derece tuhaf bir durumdu. Merasim Fransa İmparatoru Napolyon’un taç giyme merasiminin birebir kopyasıydı. Birkaç yıl hakikaten imparatorluk yaptı Jan-Bedel Bokassa. Kendisiyle başlatmış olduğu bir “monarşisi” vardı. Bu deliyi Fransa destekledi de üstelik. daha sonra ülkesinin askerleri bu saçmalığa son verdi, ülke bir daha cumhuriyete dönerek Orta Afrika Cumhuriyeti ismini aldı. Bokassa’ya bir şey yapmadılar. Ölünceye kadar ülkede kaldı.
İmparatorluk gidip, şatafat da bitince, kelamını dinleyen kimse de kalmayınca Bokassa dine sardı. Kendisini 13. Havari ilan etti, Papa’yla ruhsal görüşmeler yaptığını ileri sürdü. Bir sürü saçmalık yani. Gücünü kaybeden tüm diktatörlerde rastlanır bu duruma.
O vesikalık fotoğraf
Manul Noriega, ABD eliyle ülkesi Panama’nın başına bela edilmiş berbat bir diktatördü. Ülkenin tüm zenginliğini sömürdü büyük bir aç gözlülükle. Bölgede ABD’nin istediği her haltı yerdi. Gün geldi denetimden çıkınca bir daha ABD tarafınca devrildi. Bizim nasyonalsosyalist molla bu biçimde şimdiki üzere düşünseydi, onu da ABD aksisi bir “yurtsever“ sayardı, Allah bilir. Alıp ABD’de bir hapishaneye attılar. Bir periyodun koca diktatörünün bir de cezevinde elinde kimlik ayrıntıları bulunan bir levhayla fotoğrafını çekip dünyaya rezil ettiler. Güçten düşmüş, efendilerinin elinde oyuncak olmuş bir tanesiydi fotoğraftaki.
Yani tek erkeklerin, diktatörlerin iktidardan düşüp gücünü yitirdiklerinde bir hiç olduklarının örnekleridir bunlar.
İktidarını yitirmiş Bolsonaro‘nun tek başına tavuk yediği fotoğrafı görür görmez bunlar geldi aklıma. Alın iktidarlarını bu tiplerin elinden ya tavukçuda görürsünüz ya hapishanede.
Yanlarında kimse yoktur.
Fotoğraftaki Bolsonaro, tavuğunu yedikten daha sonra meskenine gidip, televizyonda maç izleyecek bir adam üzere görünüyor. Ülkesinde önemli yolsuzluklar yapan, hak, hukukla ortası olmayan, seçim sonuçlarını kabul etmeyeceğini söyleyerek ülkede bir iç savaş başlatmaya niyetli biriymiş üzere görünmüyor hiç. Tüyleri döküldü mü bu biçimde olurlar bunlar. Pozisyonlarını kaybettiler mi yanlarında tek bir kişi bile kalmaz.
‘Şimdi bir cesedim’
İtalyan faşist başkan Benito Mussolini, İkinci Dünya Savaşı’nda zafer umutlarının azaldığı Temmuz 1943’te siyasetten uzaklaştırılarak bir otelde hapsedilmişti. Ta ki Alman paraşütçülerin kendisini kurtarmaya geldikleri vakte kadar. Evvel Almanya’ya, akabinde da Kuzey İtalya’daki Lombardiya’ya gdolayılmüştü. Ağzından köpükler saçarak konuşur, komutlar yağdırır, başta komünistler olmak üzere muhaliflerin üzerine vefat mangallarını yollardı. Siyaset dışına itilip büsbütün yetkisiz kaldığı 1945 yılında bir gazeteciye “Yedi yıl evvel enteresan bir insandım. Artık ise bir cesedim” söylemiş olduğini söylerler. Çok değil kısa bir süre daha sonra nitekim “ceset” olacaktır doğal. İtalyan antifaşistlerince öldürülüp bacaklarından asılıp sallandırılacaktır. Tüm güçleri elinden alındığında nitekim “ceset“ üzeredir bunlar.
Ana kuzusu diktatör
Bir Valentine Strasser vardı. Tüm vakit içinderın en genç diktatörüydü bu. 1992’de 25 yaşına girdiği gün, doğum gününde ülkesi Sierre Leone’da iktidarı ele geçirmişti. Çok fakat hayli ilgimi çekmişti. Çok zalimlik yapmış, cok can yakmış bir “çocuk” diktatördü bu. Tam dört yıl sürdü iktidarı. Doğal halk bu kadar genç biri tarafınca yönetilmekten hoşlanmamış olmalı ki bir halk hareketiyle devirdiler. Öteki diktatörlerden daha şanslıydı lakin. Canına kıymadılar. Artık işsiz, arkadaşlarıyla vakit zaman dama oynuyor. Bir vakit içinderın bu zalim diktatörü annesiyle birlikte yaşıyor. Yetkilerini yitirince “gençlik dinamizmi” de sönmüş aşikâr ki.
Şili’nin faşist diktatörü Augusto Pinochet, halktan yükselen baskıların da tesiriyle hayli uzun yıllar sürdürdüğü misyonundan ayrılmak zorunda kalmıştı, emekli fakat tüm yetkileri elinde tutarak doğal. Sivil bir biçimde İngiltere’ye gitti bir orta. Periyodun Başbakanı Margaret Thatcher’in daveti üzerine. Thatcher hayli severdi Pinochet’yi. Lüks sayılacak bir otelin resepsiyon nazaranvlisi, “ben bir faşiste hizmet edemem” deyip otele sokmadı Pinochet’yi. Sorumluluğun değerlisi kıymetsizi yok nitekim de. Hassas bir resepsiyon bakılırsavlisinin o küçücük sorumluluğu bir periyot halkının bahtını etkileyen kararlar veren müthiş bir diktatörün tüm “karizmasını” çizmişti. Pinochet’nin olay karşısında hiçbir şey söyleyemediği yazılmıştı gazetelerde. İktidarlarını yitirince dilsizleşir bunlar. İktidarsız hiç bir şeydirler.
Koltuk gidince dine sardı
Delinin biri başşehir Bangui’de 4 Aralık 1977’de bir stadyumda düzenlediği görkemli bir merasimle kendisini “Orta Afrika İmparatoru” ilan etmişti. Son derece tuhaf bir durumdu. Merasim Fransa İmparatoru Napolyon’un taç giyme merasiminin birebir kopyasıydı. Birkaç yıl hakikaten imparatorluk yaptı Jan-Bedel Bokassa. Kendisiyle başlatmış olduğu bir “monarşisi” vardı. Bu deliyi Fransa destekledi de üstelik. daha sonra ülkesinin askerleri bu saçmalığa son verdi, ülke bir daha cumhuriyete dönerek Orta Afrika Cumhuriyeti ismini aldı. Bokassa’ya bir şey yapmadılar. Ölünceye kadar ülkede kaldı.
İmparatorluk gidip, şatafat da bitince, kelamını dinleyen kimse de kalmayınca Bokassa dine sardı. Kendisini 13. Havari ilan etti, Papa’yla ruhsal görüşmeler yaptığını ileri sürdü. Bir sürü saçmalık yani. Gücünü kaybeden tüm diktatörlerde rastlanır bu duruma.
O vesikalık fotoğraf
Manul Noriega, ABD eliyle ülkesi Panama’nın başına bela edilmiş berbat bir diktatördü. Ülkenin tüm zenginliğini sömürdü büyük bir aç gözlülükle. Bölgede ABD’nin istediği her haltı yerdi. Gün geldi denetimden çıkınca bir daha ABD tarafınca devrildi. Bizim nasyonalsosyalist molla bu biçimde şimdiki üzere düşünseydi, onu da ABD aksisi bir “yurtsever“ sayardı, Allah bilir. Alıp ABD’de bir hapishaneye attılar. Bir periyodun koca diktatörünün bir de cezevinde elinde kimlik ayrıntıları bulunan bir levhayla fotoğrafını çekip dünyaya rezil ettiler. Güçten düşmüş, efendilerinin elinde oyuncak olmuş bir tanesiydi fotoğraftaki.
Yani tek erkeklerin, diktatörlerin iktidardan düşüp gücünü yitirdiklerinde bir hiç olduklarının örnekleridir bunlar.
İktidarını yitirmiş Bolsonaro‘nun tek başına tavuk yediği fotoğrafı görür görmez bunlar geldi aklıma. Alın iktidarlarını bu tiplerin elinden ya tavukçuda görürsünüz ya hapishanede.
Yanlarında kimse yoktur.