Herkesi kör alemi sersem sandıkları için bir daha lütfetmişler üzere davranarak “Suriye ile bağları bir daha başlatmaktan” kelam ediyorlar. Dışişleri Bakanı Mevlüt Çavuşoğlu’na bakarsanız, Türkiye “muhalefetle rejimi anlaştırıp, barışı sağlamak için” y
“Tamam seninle ilgi kurmaya karar verdik” der üzere davranmazlar mı, güldürüyorlar insanı hakikaten. “İyi geçindiğin tek bir komşu bırakmamışsın, Mısır’ın içişlerine burnunu sokmuşsun, BAE ile kanlı bıçaklı olmuşsun, İran’la gerginsin, Suudi Arabistan’la hengamenin eşiğinden dönmüşsün, Hollanda ile soğuksun, Fransa ile kavgalısın, İsveç ile Finlandya’ya diş gösterip geri adım atmışsın, ABD’ye tüm yanaşma gayretlerine karşın yaranamamışsın, Rusya için muteber ortak değilsin, en sıkıntı vakit içinderında Türkiye’nin yanında olmuş Bangladeş’le bile bozuşmuşsun, kendi kendini yalnız bırakma konusunda dünyayı hayrete bırakan bir dış siyaset izlemişsin, tüm bunlar olmamış üzere güya kendi iradenle, gerçeğin de farkına varmış havalarında Suriye’yle ilgilerin kurulmasından kelam ediyorsun” derler beşere.
Dünyayı tahıl zahmetinden kurtarmış “diplomatik başarı”nın kendisine uygulanan yaptırımları Türkiye üzerinden aşmak isteyen Rusya’nın bir “armağanı” olduğunu da bilmeyen yok bu ortada.
İlişkiler gelişsin tabii
senelerca, Türkiye’nin Suriye’nin içişlerine karışmasının “komşuluk ilişkilerine” uymadığını savunan, bu bahtsız ülkeye yönelik emperyal çullanmayı, yayılmacılık için fırsat sayıp “Emevi Mescidinde namaz kılma hayalleri görmeyi” eleştirmiş biri olarak iki ülkenin münasebetleri geliştirmelerine karşı olmam olağan olarak düşünülemez. Lakin bu işbirliğinin, Suriye’deki öteki topluluklar için bir probleme dönüşmesine de taraftar olamam. (Bunu ayrıyeten konuşuruz).
Türkiye’nin uzun uzun düşünüp Suriye ile bağları geliştirmeye karar verdiğini düşünen yoktur sanırım. En son Soçi Zirvesi’nde AKP’li cumhurbaşkanına Rusya’dan “Şam’la görüşmesi gerektiği konusunda” bir öneri(!) geldiği anlaşılıyor. Yalnızca bu değil; Suriye idaresine karşı desteklenen/beslenen kümelere verilen paralar da artık ödenemiyor. Malum, bu kümelere milyarları bulan mali yardımlar TL ile yapılıyordu, TL’nin durumu ortada. Kümelere verilecek para kalmadı elde. “Türkiye Suriye’yle barışacak, o niçinle kümelere yardımı kesti” diyenlerin de saflığına yanarım. Ödenecek para tükendiği için Türkiye Şam’la görüşme noktasına geldi.
Esad’ı kabul etmek
Türkiye’nin Suriye ile görüşme kademesine gelmesinin en değerli sebebi ise Beşar Esad’ın yenilmezliğidir. Hem alanda hem diplomaside kazanan bir Esad var zira. ABD’nin bile Suriye’nin elinde bulunduğuna inandığı “ABD’li gazeteci Austin Tice için Esad’ı muhatap alarak yardım istediğini de anımsayalım. Rusya takviyesi ile kazandı” diyenlere de şunu hatırlatayım; Rusya savaşa Suriye lehine 2015’de dahil oldu. Birinci dört yıl her insanın saldırısına uğrayan bir Esad vardı. ABD’si, İngilteresi, Fransası, Almanyası, BAE’si, Suudisi ile birlikte Türkiye’nin de desteklediği toplam 60 ülkeden gelen yabancı cihatçıya karşı “kendi askerinin” yanı sıra İran yanlısı kümelerle direndi. Koskoca bir dört yıl. Çullanmanın en ağır olduğu, Rus takviyesinin çabucak hemen ortada olmadığı bir dört yıl.
Tüm dünyadan dayanak almadığı vakit içinderda bile devrilmemiş bir Esad’dan kelam ediyoruz. Bir iç operasyonla devrilmesi için tüm şartların hazır olduğu periyotlarda bile halkının sahip çıktığı biri olduğunu da anımsamak gerek.
Suriye’nin o koşulu varken
Arap Birliği’nin bir daha üyelik için davet etmeye hazırlandığı, Batı ülkelerinin “Esad’sız Suriye” fikrinden vazgeçtiği bir devirde Türkiye’nin Suriye aksiliğinin sürmesine de imkan yoktu. Görüşmelerin başlaması durumuna bu biçimde gelindi.
Peki görüşmeler olağanlaşmaya niye olur mı? Hayır. Türkiye askeri Suriye’de olduğu sürece açmaz. Zira Suriye “ilişkilerin geliştirilmesi için baş koşul” olarak bunu sürüyor. Türkiye’nin kısa vadede çekilmesi ise mümkün değil.
Yani desteklediği kümelere verecek parası kalmayan, Rusya’ya başta güç olmak üzere pek epeyce alanda bağımlılığı artan Türkiye Şam’la olağan olarak görüşmek zorunda. Görüşecekler, bağlantılar ilerleyecek ancak olağanlaşma olmayacak.
Ta ki Türkiye Suriye’nin kuzeyinden çekilinceye kadar. Hani onlarca Türk askerinin şehit edildiği yerler var ya, oralardan çekilinceye kadar.
Şair günümüzde yaşasaydı değiştirirdi şiirinin o fevkalade dizesini:
“Bir inat uğruna ya Rab ne güneşler batıyor”.
“Tamam seninle ilgi kurmaya karar verdik” der üzere davranmazlar mı, güldürüyorlar insanı hakikaten. “İyi geçindiğin tek bir komşu bırakmamışsın, Mısır’ın içişlerine burnunu sokmuşsun, BAE ile kanlı bıçaklı olmuşsun, İran’la gerginsin, Suudi Arabistan’la hengamenin eşiğinden dönmüşsün, Hollanda ile soğuksun, Fransa ile kavgalısın, İsveç ile Finlandya’ya diş gösterip geri adım atmışsın, ABD’ye tüm yanaşma gayretlerine karşın yaranamamışsın, Rusya için muteber ortak değilsin, en sıkıntı vakit içinderında Türkiye’nin yanında olmuş Bangladeş’le bile bozuşmuşsun, kendi kendini yalnız bırakma konusunda dünyayı hayrete bırakan bir dış siyaset izlemişsin, tüm bunlar olmamış üzere güya kendi iradenle, gerçeğin de farkına varmış havalarında Suriye’yle ilgilerin kurulmasından kelam ediyorsun” derler beşere.
Dünyayı tahıl zahmetinden kurtarmış “diplomatik başarı”nın kendisine uygulanan yaptırımları Türkiye üzerinden aşmak isteyen Rusya’nın bir “armağanı” olduğunu da bilmeyen yok bu ortada.
İlişkiler gelişsin tabii
senelerca, Türkiye’nin Suriye’nin içişlerine karışmasının “komşuluk ilişkilerine” uymadığını savunan, bu bahtsız ülkeye yönelik emperyal çullanmayı, yayılmacılık için fırsat sayıp “Emevi Mescidinde namaz kılma hayalleri görmeyi” eleştirmiş biri olarak iki ülkenin münasebetleri geliştirmelerine karşı olmam olağan olarak düşünülemez. Lakin bu işbirliğinin, Suriye’deki öteki topluluklar için bir probleme dönüşmesine de taraftar olamam. (Bunu ayrıyeten konuşuruz).
Türkiye’nin uzun uzun düşünüp Suriye ile bağları geliştirmeye karar verdiğini düşünen yoktur sanırım. En son Soçi Zirvesi’nde AKP’li cumhurbaşkanına Rusya’dan “Şam’la görüşmesi gerektiği konusunda” bir öneri(!) geldiği anlaşılıyor. Yalnızca bu değil; Suriye idaresine karşı desteklenen/beslenen kümelere verilen paralar da artık ödenemiyor. Malum, bu kümelere milyarları bulan mali yardımlar TL ile yapılıyordu, TL’nin durumu ortada. Kümelere verilecek para kalmadı elde. “Türkiye Suriye’yle barışacak, o niçinle kümelere yardımı kesti” diyenlerin de saflığına yanarım. Ödenecek para tükendiği için Türkiye Şam’la görüşme noktasına geldi.
Esad’ı kabul etmek
Türkiye’nin Suriye ile görüşme kademesine gelmesinin en değerli sebebi ise Beşar Esad’ın yenilmezliğidir. Hem alanda hem diplomaside kazanan bir Esad var zira. ABD’nin bile Suriye’nin elinde bulunduğuna inandığı “ABD’li gazeteci Austin Tice için Esad’ı muhatap alarak yardım istediğini de anımsayalım. Rusya takviyesi ile kazandı” diyenlere de şunu hatırlatayım; Rusya savaşa Suriye lehine 2015’de dahil oldu. Birinci dört yıl her insanın saldırısına uğrayan bir Esad vardı. ABD’si, İngilteresi, Fransası, Almanyası, BAE’si, Suudisi ile birlikte Türkiye’nin de desteklediği toplam 60 ülkeden gelen yabancı cihatçıya karşı “kendi askerinin” yanı sıra İran yanlısı kümelerle direndi. Koskoca bir dört yıl. Çullanmanın en ağır olduğu, Rus takviyesinin çabucak hemen ortada olmadığı bir dört yıl.
Tüm dünyadan dayanak almadığı vakit içinderda bile devrilmemiş bir Esad’dan kelam ediyoruz. Bir iç operasyonla devrilmesi için tüm şartların hazır olduğu periyotlarda bile halkının sahip çıktığı biri olduğunu da anımsamak gerek.
Suriye’nin o koşulu varken
Arap Birliği’nin bir daha üyelik için davet etmeye hazırlandığı, Batı ülkelerinin “Esad’sız Suriye” fikrinden vazgeçtiği bir devirde Türkiye’nin Suriye aksiliğinin sürmesine de imkan yoktu. Görüşmelerin başlaması durumuna bu biçimde gelindi.
Peki görüşmeler olağanlaşmaya niye olur mı? Hayır. Türkiye askeri Suriye’de olduğu sürece açmaz. Zira Suriye “ilişkilerin geliştirilmesi için baş koşul” olarak bunu sürüyor. Türkiye’nin kısa vadede çekilmesi ise mümkün değil.
Yani desteklediği kümelere verecek parası kalmayan, Rusya’ya başta güç olmak üzere pek epeyce alanda bağımlılığı artan Türkiye Şam’la olağan olarak görüşmek zorunda. Görüşecekler, bağlantılar ilerleyecek ancak olağanlaşma olmayacak.
Ta ki Türkiye Suriye’nin kuzeyinden çekilinceye kadar. Hani onlarca Türk askerinin şehit edildiği yerler var ya, oralardan çekilinceye kadar.
Şair günümüzde yaşasaydı değiştirirdi şiirinin o fevkalade dizesini:
“Bir inat uğruna ya Rab ne güneşler batıyor”.